Մանրացել ենք, այն էլ ինչպե՜ս: Երբ մեր կողքին մեր մեծերն էին, և երկիրն էլ վերընթացի ճանապարհին էր, աշխարհը զարմանքով հայտնաբերում էր մեզ և ուրախանում: «Եթե ինձ հարցնեին, թե որն է աշխարհի ամենամեծ հրաշքը, ես կասեի՝ Հայաստանը»:
Արդեն շուտով չորս տարի է՝ Հայաստանը դարձել է Քայլաստան, և հանուն ՀՀ քաղաքացիների առողջության ապահովման «լուծվեց» ծխելու դեմ պայքարը, հիմա էլ՝ աղի, շուտով սննդամթերքի սահմանափակման, վառելիքի կրճատման խնդիրները «կլուծվեն»։
Աղուհացը ծիսական սովորույթ է հայերի և աշխարհի շատ ժողովուրդների կենցաղում։ Այն եղել է և շատ երկրներում դեռ կմնա որպես հարգանքի, հարստության, առատության, բարեկամության, հավատարմության և բարեհաջողության խորհրդանիշ։
Կար ժամանակ թելի ծայրը հեշտորեն կծիկ էր դառնում։ Հիմա ցեցակիր է թնջուկը, նման մեր քաղաքականությանը, դեռ փոշիացնող թիթեռն էլ նստած է վրան, թափահարում է իր գորշագույն թևերը, թե՝ դեռ կամ։ Ապագայից խոսելը հիմա պատրանք է։
Թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին մարտահրավերները նենգ և հեռահայաց են: Անհրաժեշտ է նպատակամետ ուժերի գերլարում, հակառակ դեպքում կարժանանանք հայի վերջին խելքին հարիր ընկերովի մահը որպես հարսանիք ընկալողների տխուր ճակատագրին:
Հյուրընկալ տուն էինք, բացված սեղանը՝ տեղը-տեղին, նկարելու մի հիասքանչ բան:
Չտար Աստված՝ աղամանը հանկարծ մոռացվեր, վերջում բերվեր, այն էլ՝ հյուրերից մեկի խնդրանքով:
Երկու ջրհեղեղի արանքում հայտնված իմ ժողովուրդ, այս պահին պիտի լինես խելամիտ, որ չխեղդվես ահեղաձայն ալիքների գահավիժումից, երբ քո գլխավերևում սև ամպերի կուտակումներ դեռ կան, վկայում են նորից տեղատարափ։
Ինչու՞ ենք չեզոք, գոնե բացատրեք, ժողովուրդը հասկանա:
2014-ին, երբ էլի ռուս-ուկրաինական պատերազմ էր, անհանգստություն չունեինք, հանգիստ էինք մեզ համար՝ մեջքից խփող չկար:
Այս օրերին Թուրքիայում «Վերադարձը Արևմտյան Ադրբեջան՝ որպես մարդու իրավունքների գերակայության կարևոր պայման» թեմայով բավականին ներկայացուցչական միջազգային կոնֆերանս է ընթանում, որի շրջանակներում ՀՀ տարածքային ամբողջականության դեմ բազմաթիվ ելույթներ են հնչել...